Jestem zirytowany, gorzej, jestem naprawdę wku*.*ony. Miałem nigdy nie pisać o Smoleńsku, chciałem trzymać się od bredni Zespołu Macierewicza z daleka, chciałem pozostać na swoim poletku pseudonaukowej medycyny, ale skoro najpierw była sztuczna mgła, potem był hel, potem bomby próżniowe, trotyl, a teraz wybitni polscy naukowcy rozmieniają się na drobne uczestnicząc w politycznej hucpie, czas powiedzieć stop! Czytaj dalej
Istnieje na świecie wirus, z którym każdy z nas styka się przynajmniej kilka razy w roku, a mimo to, nie zmienia to opinii o nim jako o najbardziej śmiercionośnym w historii. Tylko w XX wieku choroba którą powoduje pochłonęła 200 mln ludzkich istnień, i choć 100 lat w medycynie to wieczność, wiemy o nim niewiele więcej niż 50 lat temu. Poznajcie zatem zabójcę wszechczasów, prawdziwego wroga publicznego ludzkości nr 1, przy którym nawet wirus HIV to dziecinna igraszka, Panie i Panowie, oto i on ! 
Psychologia od dawna jest miejscem boju o rzetelność naukową. Właściwie odkąd powstała, każda dekada jej rozwoju obfituje w naukowe oszustwa, jest bowiem nauką niezmiernie podatną na brak obiektywizmu badaczy. Pomnik spiżowy wystawiony spuściźnie ojca psychoanalizy wydaje się na pozór trwały i solidny, dopiero po bliższym oglądzie widać, jak pułapka autorytetu potrafi okpić środowisko naukowe i przyjąć pozę autorytarnej wykładni doktryny na wiele dekad. Jak to możliwe? 
Po świetnej książce „Bad Science”, i nieco mniej fortunnym polskim tłumaczeniu tytułu – „Lekarze, Naukowcy, Szarlatani” Ben chce znów narobić hałasu. Nauczony doświadczeniem jestem niemal pewien że mu się to uda. Na półki księgarskie w UK zawitała właśnie kolejna publikacja tego brytyjskiego epidemiologa o kąśliwym poczuciu humoru. Tym razem, Ben skupia się na koncernach farmaceutycznych, których temat tylko ukradkiem przewinął się w jego poprzedniej książce. 
Po kilku miesiącach wracam do pisania bloga, musiałem dać sobie czas. Sam jestem ciekaw, w jakiej jestem formie, czy będę jeszcze potrafił porwać czytelnika w podróż po fascynujących meandrach nauki, wskazując na przyczajone w kącie hochtaplerstwo które zawsze miało ochotę za naukę uchodzić. Tym razem pojedziemy po bandzie, wykażę, że pseudonaukwe brednie realnie zabijają, a liczba ofiar oszustów ciągle wzrasta. Nie przedłużając jestem spowrotem, zapraszam do lektury. 
Wygląda na to moi drodzy, że przymiarki do depenalizacji marihuany w Polsce, wschodzą w fazę realizacji. Wypadałoby więc odnieść się do argumentacji przeciwników i zwolenników posiadania marihuany na własny użytek w sposób merytoryczny. Osobiste uprzedzenia, fobie, nawet te poparte przykrymi doświadczeniami, jak również ugruntowane wcześniej przekonania, nie mogą zastąpić bezwzględnie obiektywnego osądu dowodów naukowych. 
Wczoraj, na jednym z popularnych portali przyuważyłem 
Dzisiejsza notka będzie lekka i przyjemna, stylizowana raczej na wiosenny spacer wśród niedorzeczności, pośród których kwiat rozsądku budzi się do życia po zimowym śnie. Ta opowieść jest rezultatem lektury książki 
Dostaję ostatnio sporo listów, w których autorzy z niedowierzaniem odnoszą się do „rewelacji” jakie poruszam na blogu, zarzucając mi manipulację, siedzenie na garnuszku koncernów farmaceutycznych, czy bycie w zmowie z mafią lekarską. Bywa. Dlatego dziś, postaram się wyposażyć Was w zmysł krytyczny odnośnie cudownych terapii na wszystkie możliwe choroby świata. Poznajcie EBM, to nie gryzie!
Historia tego wpisu jest długa. O doktorze Burzyńskim słyszałem już jakiś czas temu, ale moją głowę zaprzatały wtedy problemy natury strategicznej. Kilka dni temu jednak temat odżył ze zdwojoną siłą, znajomy bowiem -
Polecam książkę:
Sheldon Krimsky:
"Nauka skorumpowana?"
Wyd. PIW, 2006 r
- Współpraca :
Wsparcie dla :
